Verlate Valentijn
Nadat hij de toeristen de weg had gewezen naar de pizzeria op het pleintje even verderop en nadat hij vervolgens op de terugweg even was blijven praten met Emanuele liep hij weer terug naar huis. Hij sloot de deur zorgvuldig, wandelde langzaam de trap op en nam weer plaats op de stoel op het krappe balkon vanaf waar hij de straat kon overzien. Terwijl hij voor zicht uit staarde, er gebeurde die avond niet veel in zijn straat, dwaalden zijn gedachten af naar lang geleden, naar een vrolijke zomer. Hij zag haar gezicht weer levendig voor zich, haar vrolijke lach, de zee, het strand en het uitzicht op de altijd aanwezige vulkaan in de verte. “Kom Ludovico! Neem ook een duik!”
Ze was het water in gerend en had lachend gegild omdat het nog zo koud was. Na enkele minuten, hij stond nog steeds op het strand, begon ze hem weer te roepen: “Kom ook! Het is héérlijk!”
Hij wilde zich niet laten kennen en liep ook richting de zee. De zomer was nog maar net begonnen en eigenlijk vond hij het zeewater nog veel te koud om in te zwemmen. Hij sprong…en het water was ijskoud. Wild naar adem happend was hij weer boven gekomen. Haar lachende gezicht zag hij tegenover zich. Zijn antwoord, “het is verschrikkelijk koud!” zorgde voor een nog stralender lach op haar gezicht.
Dat gezicht…één van de twee vrouwen die hij zonet de weg had gewezen, haar oogopslag, het was een zelfde blik, een zelfde karakter wellicht. Zijn blik was daarom blijven hangen toen zij in zijn straat naar de weg aan het zoeken waren en zij zijn kant opkeek. Ludovico geloofde niet in wonderen. Zijn Carmela was niet hier. Veertig jaar geleden vertrok ze met haar man naar een nieuwe wijk in het noordelijke Milaan. Hij had die zomer daarvoor nooit een stap durven zetten. Hij had haar laten gaan. Het was zijn eigen schuld geweest en hij had er veel spijt van gehad. Het was alweer lang geleden. De spijt was er nog steeds. Hij stond op, pakte een flesje chinotto uit de koelkast en ging weer zitten op zijn stoel. En toch, ondanks dat hij graag realistisch bleef, had hij zonet de toeristen gewenkt dat hij zou komen helpen. Zo kon hij nog wat langer die vrouw bestuderen die zo op zijn Carmela leek. Beneden aangekomen bleek de gelijkenis erg mee te vallen. Desalniettemin had hij ze natuurlijk de weg gewezen naar de pizzeria waar zij naar op zoek waren. Elke klant voor Andrea was er één en het zou hem op zijn beurt weer geklaag schelen over te weinig klandizie.
De avond ging voorbij zonder dat er verder nog iets gebeurde. Het was ook nog niet de tijd van het jaar. Het was nog te fris buiten al waren de lentegeuren veelbelovend. Maart was bijna voorbij. Pas in de zomermaanden zou er veel meer te zien zijn in de smalle Napolitaanse straat waaraan zijn huis lag. Nu was de lente pas net begonnen en al begonnen de eerste toeristen alweer door de stad te stromen, het gezellige geroezemoes van de zomeravonden en de oneindige warmte die de gehele zomer bleef hangen als was op een droogrek, ze waren nog slechts een glimp in de verte.
De volgende ochtend liep Ludovico richting zijn vaste bar waar hij bijna elke dag wel even een koffie ging drinken voordat hij zijn kapsalon zou openen. Het was een mooie zonnige dag en vrolijke paasdecoratie was netjes gedrapeerd over de toonbank waar diverse lekkernijen uitgestald lagen, sfiogliatelle, zeppole, maar ook gewone cornetti en de favoriet van Ludovico om de ochtend mee te beginnen: “Un cornetto con crema per favore, een zoete croissant gevuld met banketbakkersroom alstublieft.”
De croissant werd hem aangereikt in een servet en Ludovico had net een grote hap genomen toen iemand een hand op zijn schouder legde. “Ludoví!” klonk het en toen hij zich omdraaide en in het gezicht van zijn vriend Peppe keek vervolgde deze met “hoe gaat het?”
“Tutto a posto, alles zijn gangetje,” antwoordde hij nadat hij snel zijn eerste hap had doorgeslikt en ze begonnen een gesprekje over het dagelijkse nieuws. Het was een routine welke net zoveel bij hun vaste ochtendritme hoorde als tandenpoetsen en scheren.
Op gegeven moment zei Ludovico “Ik dacht gisterenavond heel even dat ik Carmela zag…”
“Oh Ludoví , maar wat zeg je.” Peppe wist niet zo goed hoe hij moest antwoorden. Hij kende het hartzeer van zijn vriend maar al te goed.
“Ik weet het, ik weet het. Ze was het ook niet echt natuurlijk. Een vrouw, die op haar leek.”
“Zeg, wil je met mij mee gaan morgen eind van de middag? Ik wilde met de boot richting Capri gaan om daar met Antonio te gaan eten.” Ludovico begon het af te wimpelen. “Hij zou het heel leuk vinden je ook weer eens te zien Ludoví.” Peppe hoopte hem wat afleiding te bieden. Ludovico nam de laatste hap van zijn cornetto en herinnerde zich de overheerlijke vis die hij de vorige keer tijdens een etentje met Antonio had gegeten. “Vooruit,” zei hij tegen zijn oude vriend, “ik ga met je mee.”
En terwijl Ludovico later die ochtend zijn kapsalon opende en een eerste gast verwelkomde, sprak verderop, een flink eind verderop om precies te zijn, Carmela met haar zus aan de telefoon:
“Wat zeg je?”
“…”
“Jazeker, ik had al gekeken. Ik ga morgen.”
“…”
“Soms moet je gewoon weer even terug naar het begin. Daarbij ben ik echt toe aan even een andere omgeving.”
“…”
“Of ik hem nog weer zou kunnen vinden? Ludovico…” ze hoopte het van wel, maar wie zou ze aantreffen? Zou hij door de jaren heen niet enorm veranderd zijn? Zou hij ook getrouwd zijn, kinderen misschien? Of net als zij, net alle schepen weer achter zich verbrand? Ze had enkel haar lieve jongen nog, een tienerzoon die alweer twee jaar heen en weer pendelde tussen zijn vader en moeder. Het was een situatie waarin iedereen zijn en haar leven op de rit probeerde te houden zo goed en zo kwaad als het kon. Carmela’s lach was iets uit het verleden. Een onzekere somberheid tekende tegenwoordig haar gezicht en enkel een glimlach kon er soms nog verschijnen.
Ze had vaak teruggedacht aan die zomer. Die geweldige onbezorgde tijd. Ze was al enkele jaren samen met Francesco toen ze Ludovico ontmoette. De vonk sloeg direct over, maar toch, toen ze op een middag dat Francesco voor zijn werk teveel afspraken had om in de buurt te kunnen zijn en zij en Ludovico vurig hadden gezoend in een zijstraatje waar niemand hen zou vinden, had ze zich schuldig gevoeld. Schuldig om haar gevoelens voor hem. En ze was weggerend, zonder iets te zeggen. Ludovico had haar nooit meer benaderd sindsdien en toen Francesco haar een aanzoek deed had ze geen moment getwijfeld. Maar toch…Ludoví was in haar gedachten gebleven. Zijn knappe gezicht en zijn gevoelens voor haar toen. Het was echt geweest. Het was het enige waar ze naar terug wilde nu alles met Francesco definitief achter de rug was. Gekkigheid wellicht. Wat hoopte ze te vinden? Het was die onbezorgdheid misschien die ze het meest miste.
De volgende dag bestond voor Carmela uit een eindeloze treinreis. Ze moest na een flinke rit overstappen in Rome om uiteindelijk in Napels aan te komen. Ze probeerde een boek te lezen, maar door de spanning lukte dat nauwelijks. Tijdens haar overstap op het station in Rome kocht ze een broodje belegd met salami, maar ze kreeg amper een hap door haar keel. Onderweg dronk ze koffie en water. Het was al lang geleden dat ze alleen op reis was geweest. Het was ook alweer jaren geleden dat ze voor het laatst Napels had bezocht. Toen haar ouders nog leefden kwam ze regelmatig in de stad. De wijk waarin Ludovico woonde lag echter aan de andere kant en nooit had ze een gelegenheid gevonden om hem op te zoeken. Schroom om wat ze zou aantreffen hielp ook niet mee. Nu was alles anders. Ze had niks meer te verliezen. En ze wilde hoe dan ook even weg uit Milaan.
Aan het einde van de middag kwam ze aan. Het was een vermoeiende dag geweest en Carmela kon niet wachten om in te checken bij het hotel wat ze had gereserveerd. Ze zag er naar uit om zich op te frissen, om even uit te rusten in zo’n fris opgemaakt hotelbed en om vervolgens op pad te gaan. Ludovico voer precies weg richting Capri op het moment dat ze uitstapte op het station. Ze wisten allebei niet dat ze op een haarbreed afstand op de verkeerde plek zouden zijn die dag. Die avond zocht Carmela de straat op in de wijk waar de herinneringen lagen. Het was er stil, er was niemand buiten. Niemand die haar kon vertellen dat Ludovico daar inderdaad nog steeds woonde, maar helaas die avond net niet thuis was. Ze keek naar boven, maar zag geen licht branden op de verdieping waar hij destijds woonde. Ze zocht naar zijn naam bij de deurbel, maar het naambordje wat er hing was onleesbaar zo versleten als het was. Carmela droop teleurgesteld af. Hoe kon ze erachter komen waar Ludovico nu woonde en of hij nog wel hier in de stad zou zijn?
Terwijl verderop in Capri de drie oude vrienden met elkaar proostten wandelde Carmela naar de pizzeria op het pleintje verderop. Met een glimlach van herkenning zag ze hoe er nog steeds op dezelfde plek een pizzeria zat. Ze nam plaats en zocht naar of ze de eigenaar kon vinden. Een jongere variant van hem, precies zijn vader dacht ze, stond achter de kassa en rekende net een bestelling van een jong stel met een schreeuwerig kind af. Ze besloot het erop te wagen, stond op en liep op hem af. “Scusami, excuseer mij, maar bent u bekend met deze wijk?” Carmela wees om zich heen en bekeek de jonge man aandachtig.
“Si certo, jazeker, ik woon hier al mijn hele leven.”
“Ah, dat is mooi. Ken je dan misschien ook Ludovico Rosso? Hij zou hier in de buurt moeten wonen, als ik mij niet vergis.
De jonge man dacht even na, maar haalde zijn schouders op. “Papá!” riep hij naar de keuken en even later kwam er een oudere versie van de jonge man aan wandelen. “Ken jij ene Ludovico…hoe heette hij ook alweer?” vroeg de jonge man aan Carmela. “Ludoví, natuurlijk!” zei de oudere man. Carmela knikte opgelucht. “Maar vanavond is hij er niet,” voegde Andrea eraan toe. Zonder verdere informatie te geven keek hij de vrouw aan. Hij herkende haar niet. Voor Andrea was Carmela niet meer geweest dan de verloofde van Francesco, de neef van Emanuele die al snel zou verhuizen naar het noorden. Hij was haar al lang vergeten. Wel trok hij in die paar seconden de conclusie dat ook de vrouw Ludovico al enige tijd niet gesproken had. Als ze niet goed wist waar ze zijn huis kon vinden betekende dat dat ze hem al lang niet had opgezocht. Hij kon helpen. “Ik leg je uit waar hij woont. Hij zal morgen weer gewoon in de stad zijn.”
Carmela klaarde helemaal op. “Dat is geweldig. Heel erg bedankt!” zei ze opgewekt en voordat ze weer terugliep naar haar tafel. “Oh en zou ik kunnen bestellen?”
En zo gebeurde het dat de volgende avond Ludovico zoals altijd plaatsnam op zijn balkon om te zien wat er allemaal in de straat onder hem gebeurde. Een vrouw kwam aanlopen die naarmate ze dichter bij zijn huis kwam, steeds langzamer ging lopen. Jaren hadden zich afgespeeld, maar nu leek het alsof het alles slechts in een oogwenk was gepasseerd. Alsof er na die zomer slechts een droom voorbij was gegaan en nu het leven weer opnieuw was begonnen. Carmela had zich vermaakt deze dag met rondwandelen in het Napels wat ze herinnerde uit haar jonge jaren. De smalle straten, de wijk waarin ze destijds woonde, sommige gedeelten waren nog onveranderd. Aan de nieuwe winkeltjes en bars kon ze echter zien dat de tijd verder was gegaan. Jongeren kletsen echter nog steeds met elkaar hangend over hun scooter zoals vroeger. Dezelfde steelse blikken gingen over en weer als toen zij nog jong was. Ze had uit staan kijken over zee en gestaard naar het kasteel wat er eenzaam stond. Ze voelde dat ze er goed aan had gedaan om deze kant op te reizen. Die avond was ze vol goede moed op pad gegaan. Ze had Andrea nog meer uitgevraagd over Ludovico en had begrepen dat naast dat hij zijn dagen besteedde aan het werk in zijn kapsalon, hij niet meer samen met iemand was. Ludovico keek naar haar. Het was alweer een vrouw die op Carmela leek. Speelde het universum een spel? Hij bleef haar volgen en stond op toen ze nog dichterbij kwam. Wat een gelijkenis! Nu bleef de vrouw staan en keek hem aan. Ze zei langzaam “Ludovico…sei tu…ben jij het?”
“Carmela?” antwoordde hij, “ben jij het?”
En ze lachte.
EINDE
Lees je graag romantische verhalen? De verhalen die ik eerder publiceerde kan je allemaal vinden op de pagina Stories! Wil je dit verhaal op Pinterest bewaren? Leuk! Je kunt er deze afbeelding voor gebruiken:
